يكي از جذابيت هاي سفرهاي آزاد (بدون تور) اينه كه آدم امكان تماس بيشتري با محيط و مردم داره و هميشه مملو از فرصت هاي تازه و موقعيت هاي جديده كه معمولا خيلي ناگهاني و اتفاقي پيش روت ظاهر ميشه و شگفت زدت مي كنه. موقعيت هايي كه غيرممكنه توي سفرهاي با تور و گروهي تجربه كني. در واقع شايد تنها حسن سفر گروهي از لحاظ ايمني و امنيتي باشه والا در ساير موارد بيشتر باعث ميشه خيلي چيزها رو نبيني و تجربه نكني. بخصوص كه با اين وضعيت خدمات گردشگري آژانس هاي مسافرتي گاه اطلاعاتي تاريخي و هنري هم كه بت مي دن بيشتر گمراه كنندس تا آگاهي بخش! اينه كه به نظرم با توجه به اين كه توي سفرهاي آزاد آدم با توريست هاي ديگه اي آشنا ميشه كه معمولا به طور انفرادي سفر مي رن و به همين دليل خودشون همه چيز رو تجربه مي كنن، اطلاعات كارآمدتر و معتبرتري به دست مي ياره. به علاوه با وجود كتاب هاي راهنمايي چون Lonely Planetآدم هيچ جا تنها نيست و مي تونه اطلاعات خوب و به روزي رو از كوچكترين جزييات مقصد سفرش بدست بياره. و علاوه بر اينها اين فرصت هم پديد مي ياد كه يه رابطه متقابل با مردم همون مناطقي كه در واقع ميزبانت محسوب مي شن ايجاد كني. بنا بر اين تنها چيزي كه مي مونه خوده آدمه كه نگاهي فراگير و حسي جهان وطني داشته باشه و اين حقيقت رو كه همه انسان ها در هر كجا كه باشند علي رغم تفاوت رنگ پوست و شكل و شمايل و فرهنگشون باز خواسته ها، نيازها و احساسات مشتركي دارند رو به عنوان يه فرض بديهي بپذيره. در اين صورت هيچ جا احساس غربت نمي كنه، و مرزهاي جغرافيايي ديگه مانعي براي درك متقابل و فهم مشترك بين انسان هاي سرزمين هاي متفاوت نخواهد بود. اين حس به خوبي در سفرهاي آزاد قابل تجربس. در حالي كه در سفرهاي توري، ساكنين مناطق براي تو «ديگري» محسوب مي شن، اونا كساني هستند كه گويي از پشت پرده شيشه اي تماشاشون مي كني و ارتباطي باشون نداري و يا در بهترين حالت غريبه هايي هستند كه موقتا و از سر اضطرار با شون سرو كار داري و بعد بلافاصله برمي گردي به جمع آشناي هم زبون گروهت و در حريم امني كه تور برات مهيا كرده مجددا احساس هويت مي كني و باز از اونجا فاصله ات رو از «ديگران» حفظ مي كني و نظاره گر اون جمع «غريبه» مي شي. در حالي كه در سفرهاي آزاد تو اين فرصت رو داري تا خودت رو با مردم اونجا يكي بيني و سعي كني باهاشون ارتباط طبيعي تري داشته باشي.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر