فیلم «داشتن و نداشتن» رو دوباره دیدم. داستان همینگوی، رابطه استیو و خانمی، عشق رسواگر اما رومانتیک همفری بوگارت در پشت صحنه و البته یادآوری فیلم زیبا و دل نشین ناخدا خورشید که آدم نمی تونه این دو فیلم رو با هم مقایسه نکنه. دو برداشت از یک اثر. هر کدوم ظرایف و زیبایی های خودش رو داره، و البته این دومی خیلی بیشتر. حتی مشارکت فاکنر در بازنویسی داستان برای تبدیلش به فیلمنامه ای جمع و جور، چون هنوز در چارچوب قواعد هالیوودیه، نتونسته اون رو با اونچه که از زیر دست تقوایی بیرون اومده هم طراز کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر